| ظهر عاشورا نزدیك می شد، سی نفر از اصحاب حسین علیه السّلام ر جریان یك درگیری و تیراندازی كه بوسیله دشمن انجام گرفت به خاك و خون غلطیدند. بقیه در انتظار جانبازی لحظه شماری می كردند و بی قراری می نمودند. ناگهان مردی از اصحاب اباعبدالله به نام ابو ثمامه صید اوی ؛ متوجه شد كه ظهر شده است به خدمت امام علیه السّلام شتافت و عرض كرد: یا ابا عبدالله ! وقت نماز فرا رسیده است و ما دلمان می خواهد برای آخرین در زندگی ، نماز جماعتی با شما بخوانیم . حضرت سر سوی آسمان برداشت و فرمود: ذَكَرْتَ الصَّلوهَ جَعَلَكَ اللّهُ مِنَ الْمُصَلّین ؛ نماز را یاد كردی ، خداوند تو را از نماز گزاران قرار دهد. فرمود: از این قوم بخواهید تا دست از جنگ بردارند تا ما نماز گذاریم . حصین بن تمیم چون این بشنید فریاد برداشت كه نماز شما مقبول درگاه خدا نیست . حبیب بن مظاهرعلیه السّلام ا صدای بلند فرمود: نماز پسر رسول خداصلّی اللّه علیه و آله قبول نمی شود و از تو قبول خواهد شد. امام در همان میدان جنگ به نماز ایستاد و اصحاب هم به آن حضرت اقتدا كردند. (نمازی كه در اصطلاح فقه اسلامی نماز خوف نامیده می شود یعنی دارای دو ركعت به مانند نماز مسافر). نیمی از یاران در مقابل دشمن ایستادند و نیمی به جماعت اقتدا كردند. نمازگزاران می بایست یك ركعت از نماز را با امام بخوانند و ركعت دیگر را خود بجا آوردند تا زودتر پُست را از دوستان تحویل گرفته و آنها نیز فضیلت جماعت و نماز خواندن با حسین علیه السّلام را در یابند. امام و یارانش از دشمن چندان دور نبودند و در حمله ناجوانمردانه ای كه دشمن انجام داد اصحابی كه خود را مقابل خصم سپر ساخته بودند مورد اصابت تیرهای دشمن قرار گرفتند. وقتی كه امام نمازش تمام شد یكی از رادمردان را در خاك و خون غلطان یافت . سعید بن عبدالله حنفی بود. امام خودش را به بالین او رساند، سعید تا متوجه شد كه آقا به بالینش آمده ، عرض كرد: یا ابا عبدالله ! اوفیتُ؛ آیا من حق وفا را بجا آورده ام ؟ آری این بود آخرین نماز اباعبدالله و یاران پاكبازش در ظهر عاشورا در سرزمین كربلا!!. |
نماز امام حسین (ع)
آفتاب گرم بر پهناي دشت
نيزه‌هاي داغ آتش مي‌نشاند
دشت سوزان هم به چشم آسمان
پشته‌هاي خاك خونين مي‌فشاند
اصطكاك سنگ و سمّ اسب ها
صاعقه در صاعقه مي‌آفريد
از فرود تيغ‌ها بر خودها
رعد و برقي سخت مي‌آمد پديد
در دو صف رزم آوران سخت سر
نيزه بر كف، تيز تك مي‌تاختند
گرمپو، تازان، رجز خوان، بي‌امان
ماهرانه تير مي‌انداختند
يك طرف توحيد و پاكي و شرف
يك طرف شرك و پليدي و گناه
يك طرف هفتاد و اندكي جان پاك
يك طرف از نابكاران يك سپاه
يك طرف خورشيد عاشورا حسين
يك طرف سر دسته شب باوران
يك طرف بر ذروه فرزانگي
يك طرف در قعر پستي كافران
نعره‌ي مستانه‌ي اردوي كفر
در غبار كربلا پيچيده بود
از صف ايمان ترنم‌هاي عشق
در دل عرش خدا پيچيده بود
گرم مي‌شد دم به دم آهنگ جنگ
شعله‌ي پيكار بالا مي‌گرفت
نيزه‌ها و تيرهاي جان شكاف
در ميان سينه‌ها جا مي‌گرفت
اندر آن هنگامه‌ي خون و نبرد
با شتاب آمد كسي نزد امام
گفت: هنگام نماز است اي حسين!
شعله‌ور شد پيشوا از اين پيام
نيزه و شمشير را يكسو نهاد
عاشقانه بر سر سجاده شد
زير باران و صفير تيرها
ركعتان عشق را آماده شد
گفت تكبيري و در آن گير و دار
گرم نجوي با خداي خويش شد
ما سوي اللّه را همه از ياد برد
در نمازي فارغ از تشويش شد
تا نماز خون بپا دارد امام
پيش‌مرگانش به صف اندر شدند
در مسير بارش طوفان تير
پيش پايش لاله گون پرپر شدند
از فراز آسمان آسيمه سر
جبرئيل آمد در آن صحرا فرود
در مصلّي بر مصلّي سجده كرد
بال رأفت بر سر پاكان گشود
چون حسين بن علي تكبير گفت
آفرينش كرد بر او اقتدا
چشم خيل عرشيان مبهوت ماند
بر نماز آخر خون خدا
از قيام كربلا گويا هدف
با خدا راز و نيازي بوده است
زير تيغ و تير در صحراي خون
با وضوي خون نمازي بوده است
|
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
